از سال ۱۳۸۱ هجری شمسی، در تقویم رسمی‌کشور و در برابر روز ۲۷ شهریور، این عنوان به چشم می‌خورد: «روز شعر و ادب فارسی – روز بزرگداشت استاد سید محمدحسین شهریار»
این روز در حقیقت روز درگذشت استاد شهریار است؛ شهریاری که اوایل زندگی شاعرانه خود، به "بهجت" تخلص می‌کرد و بعدها دوباره، تفألی به دیوان حافظ زد و بر اساس این بیت:
غم غریبی و غربت چو بر نمی‌تابم
به شهر خود روم و شهریار خود باشم
تخلص «شهریار» را برگزید.
البته لازم است تا همین جا به این نکته اذعان شود که بر خلاف برخی سوء‌برداشتها از تغییر روز شعر و ادب فارسی به ۲۵ اردیبهشت، باید گفت که نامگذاری ۲۷ شهریور همچنان به قوت خود باقیست و تنها، عنوان فعلی موجود در تقویم، یعنی «روز بزرگداشت فردوسی» در ۲۵ اردیبهشت ماه، به عنوان «روز پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت فردوسی» تغییر پیدا می‌کند.
ذکر این نکته هم ضروری است که انتخاب سالروز درگذشت شهریار به عنوان روز شعر و ادب فارسی، از ابتدا با مخالفت برخی از شاعران و ادیبان رو به رو شد؛ چراکه آنان، روزهای بزرگداشت شاعران اسطوره‌ای ایران زمین، مانند حافظ، سعدی، فردوسی و مولانا را برای این عنوان، مناسب تر می‌دیدند.
به هر حال، هرچه که هست، به نظر می‌رسد معاصر بودن شهریار و در عین حال، شعر ساده و به دور از تفاخر، کلام روان و همچنین قدرت شاعرانگی او، چه در دوران قبل و چه در دوران بعد از انقلاب، دلیل این نامگذاری بوده است.